Hamımızın həyatında iz qoyan 2020 keçdi, getdi. Bütün ağrılı, pis hisslərimiz kimi, mən də bunu bu il öyrəndim :) Bu il milyon dəfə depresiyaya girdim çıxdım, günün sonunda onlar da keçdilər. Amma bu il hislərimi hiss etməyi də öyrəndim, nə çox hiss basdırırmışıq içimizdə, halbuki bəlkə də o hissi yaşamağa özümüzə icazə versək 5-10 dəqiqədən daha çox çəkməyəcək o hiss. Bu il ən acı hislərimi dibinə qədər yaşamağı öyrəndim və həqiqətən də 10 dəqiqədən çox çəkmirmiş, bir ömür içimizə atıb, özümüzü psixoloji olaraq xəstə edəcəyimiz bir çox şeyin çarəsi 10 dəqiqə o dəhşətli acını hiss eləməyə icazə imiş. Bu eyni zamanda yaxşı hislər üçün də keçərlidir, onlar da gəlirlər və keçirlər, heç bir hiss əbədi davam etmir. 2020 çoxumuzun həyatında çox şeyi dəyişdirsə də, bir çoxlarımızı xəstəliklərlə, yaxınlarımızı itirməklə sınasa da, bütün bunların altında hamımıza çox böyük dərslər də verdi. Bəlkə də bu acılarsız öyrənə bilməyəcəyimiz dərslər, bəlkə də bizim daha çox öyrənməyimiz, dərs almağımız üçün yaşandı bütün bunlar. Bu ilin mənə öyrətdiyi çoxlu sayda dərslər oldu ki, hamısını hədiyyə olaraq qəbul edib, acısını buraxmağa niyət etdim. 

Amma bu ilin mənə ən böyük hədiyyəsi də "Meysi" (Macy) oldu.    ![20201231_190643060_iOS.jpg](/uploads/20201231_190643060_i_OS_66661024c5.jpg) 
![20201224_112504689_iOS.jpg](/uploads/20201224_112504689_i_OS_b7c4bfc98f.jpg)
Biz onu evimizə alanda adı elə Macy idi, mən ilk başda sevməmişdim adı, dəyişmək istəsəm də, özümə "sənin işin onu sadəcə sevməkdir, o bu adla gəlib, niyə özüvü onun sahibi hiss edib istədiyin kimi adını dəyişdirməyə çalışırsan" demişdim. Buna görə də dəyişmədim. Amma 2020-nin son günləri ili düşünəndə ağlımda tək şey, nə yaxşı ki, bu il Macy bizimlə oldu, hədiyyə oldu o bizə, bütün bu periodu onsuz necə keçirərdik? Sanki Tanrı bu il çox acılar olacağını bilirdi və bizə bir ümid göndərmişdi. Bu fikirlərlə Macy adının mənasını araşdıranda, qarşıma İbranicədə "Tanrının hədiyyəsi" çıxdı :) 
Və yenə başlamışdım möcüzələr yaşamağa :)  Yaşadığım tək möcüzə bu deyildi, bu ilin sonlarına doğru hər şeyə rəğmən həyat öz möcüzələrini göndərməyə başladı, özümü bəzi mövzularda tapdım, bəzi mövzularda daha çox öyrəndim, pis hadisələrə artıq başqa gözlə baxmağa başladım. Bir çox sualımın cavabını tapdım.

Çünki çox araşdırdım, çox oxudum. Və oxuduqlarımın içində ən sevdiyim Pinkola Estesin dediyi, "Bir şeylər ölməlidir ki, yeni bir şeylər doğulsun" oldu. Hə bir də deyirdi ki, hər şeyin dağıldığını, divarların yıxıldığını hiss edirsinizsə, 2 seçiminiz var, ya o divarların altında qalıb əziləcəksiniz, ya da divarın o biri tərəfinə keçəcəksiniz. Əslində siz hər şeyin dağıldığını hiss etsəniz də, o dağılan şey sizin divarın o tərəfinə keçməyiniz üçündür. O divar yıxılmasa o biri tərəfə, daha yaxşısına doğru keçə bilməyəcksiz. 
Bu il yəqin ki, ən çox kitab oxuduğum il oldu. Ən sevdiyim kitab da Pinkola Estesin "Canavarlarla qaçan qadınlar" kitabı oldu. Mənə yaşam və ölüm döngüsünü öyrətdi ![20201227_232239518_iOS.jpg](/uploads/20201227_232239518_i_OS_2893cf1c0b.jpg) 
Bu kitab da məni Yunq Psixologiyasını araşdırmağa itən zamanda, Karl Yunqla bağlı kitab önümə öz özündən mən axtarmadan gəldi. Həyatla deyəsən artıq yavaş-yavaş başlayırdıq hizalanmağa.
![20201231_190533440_iOS (2).jpg](/uploads/20201231_190533440_i_OS_2_ebcadd0b8d.jpg)


![20201231_131739735_iOS.jpg](/uploads/20201231_131739735_i_OS_de97664f01.jpg)
Hamının həyatında bir şeylər yıxılır, bir şeylər yenidən tikilir, bir şeylər öləndə, başqa şeylər yenidən doğulur.
Çox düşünməyə, özümüzü anlamağa, öz içimizə doğru yola çıxmağa vaxtımız oldu, mən bunu fürsət bilərək sosial şəbəkələrdən də maksimum uzaqlaşmağa çalışdım, İnstagram hesabımı da bağlayıb, daha çox özümlə qalmağa şərait yaratdım özümə. Və artıq 7 aydan sonra İnstagramımı açmağa, amma minumum istifadə edib, yalnız məni ilhamlandıran insanları izləyib, ara-sıra düşüncələrimi də paylaşıb, amma çox az vaxtımı ora sərf edə biləcəyimə qərar verdim.  

 
 2020-nin son günü, yaşadığım acıları geridə buraxmağa, 2021 üçün gözəlliklərə, sağlamlığa, əylənməyə, daha çox öyrənməyə, bilməyə, özümlə sülh içində yaşamağa, hər şeyin ən xeyirlisinə niyət edib, sanki çox gözəl illərdən biri imişcəsinə, sanki böyük bir qonaqlıq varmışcasına evdə tək olduğumuz halda geyinib-keçinib  uğurladıq ili :) 
2021 hamımızın daha çox zövq aldığı, daha çox özünü tanıdığı, hamımız üçün ən xeyirlisi nədirsə o olacaq  şəkildə gəlsin və keçsin! Hisslərimiz kimi :)


![20201231_185053370_iOS.jpg](/uploads/20201231_185053370_i_OS_c7d99a0260.jpg)


![20201231_190326722_iOS.jpg](/uploads/20201231_190326722_i_OS_da652ccc62.jpg)

Hamımızın həyatında iz qoyan 2020 keçdi, getdi. Bütün ağrılı, pis hisslərimiz kimi

large_20201231_190326722_iOS.jpg

medium_20201231_190326722_iOS.jpg

small_20201231_190326722_iOS.jpg

thumbnail_20201231_190326722_iOS.jpg

20201231_190326722_iOS.jpg

2020 nələr gətirdi, nələr götürdü?

Ganira Ahmadova

thumbnail_ganira-about-me.jpg

ganira-about-me.jpg

Bu gün "The biggest little Farm" - "Ən böyük kiçik ferma" adlı sənədli filmə baxdım. Son zamanlar baxdığım ən qəşəng kiçik film idi :) Ferma xəyalımı xatırladım yenə, bir də içimdəki təbiət sevgimi.

Təbiətin öz içindəki ahəng, bizim yaxşı və ya pis dediyimiz hadisələrin cəmi sadəcə mükəmməl harmoniyadan başqa bir şey deyil. "Hər şey bir səbəb üçün olur"u son zamanlar həm çox deyirəm, həm çox eşidirəm. Hər şey bir səbəb üçün olur əlbəttə. Yaşadığımız bu günlərdə ən çox özümüzə xatırlatmağımız lazım olan cümlə deyilmi bu? Mən yaşadığımız bu günlərin də bir səbəb üçün olduğuna inanıram, təbiət ananın özünü tarazlama, tənzimləmə yollarından biri olduğuna inanıram. İnsan övladının vurduğu ziyanları təbiət ana ya insanları yox eləməklə ya da evlərinə həbs etməklə tarazlaya bilərdi. Bütün insanlıq bundan nə öyrənəcək günün sonunda? Bilmirik, bəlkə də heç nə öyrənməyəcək. Qaldığı yerdən təbiəti məhv etmə çabalarına davam edəcək. İnsanlıq təbiətin virusudur. Necə ki, virusun yaşamaq üçün bizə canlı ehtiyacı varsa və bizi öldürmək əslində onun özünün ölümüdürsə, eynilə insanın təbiətə canlı ehtiyacı var. Təbiəti öldürsək biz də öləcəyik. Amma bizdən fərqli olaraq təbiət ana çox güclüdür, onun içindəki mükəmməl harmoniya onu həmişə sağ qoyacaq, biz insanları öldürmək bahasına belə olsa... Təbiət ananı çox incitsək, bizi yox edəcək. Biz insanlar isə acizik, gücsüzük. Güclü olduğumuzu zənn edib hər şeyi öz kiçik beynimizlə kontrol etməyə çalışırıq, amma kontrol ondadır...

Keçək filmə... Film vəhşi təbiətin mükəmməl harmoniyasını o qədər gözəl danışır ki bizə, duyğu dənizində üzürsən, hərdən də dibə batıb çıxırsan :)


<style>.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; }</style><div class='embed-container'><iframe src='https://www.youtube.com/embed/E7bBfnw42tk' frameborder='0' allowfullscreen></iframe></div>


Cütlüyün itləri ilə birlikdə böyük bir ərazi alıb, 0-dan ferma yaratmaqlarını, hər il hansı çətinliklərin gəldiyini, təbiət öz içində necə davalar edib amma sonunda o mükəmməl harmoniyanı yaratmasını göstərir, nəbilim bir gün çaqqalların gəlib toyuqları yeməsi, başqa fəsildə quşların meyvələri yeməyi, güclü qasırğalar sezonu, güclü yağışlar sezonu, heyvanların həm bir-birini öldürməsi, həm bir-birlərini qoruması və bütün pis görünən hadisələrin belə əslində təbiəti qorumağa xidmət etməsini görürük. Bunları əslində hamımız bilirik hə? Amma bir də filmə baxın, bu duyğuları nə qədər bilirik bəs?

O fermanı yaradan insanları o qədər qısqanıram ki... O gözəlliyin içində və eyni zamanda o gözəlliyin hər an məhv olma qorxusunu yaşamaq, amma hər şeyin sonunda təbiətə təslim olmağın verdiyi zövqü sümüklərimə qədər hiss etmək istəyirəm mən də. O gözəgörünməz, amma hiss edilən möhtəşəm ahəngi duymaq istəyirəm mən də hər gün...

Baxdız bu filmə, daha sonra da Zülfi Livanelinin "Son Ada"-sını oxuya bilərsiniz, bir az da hər şey tamamlansın içində. Nələrin içində yaşadığımızı anlayaq bir az da.




Yaşadığım hər anda, ən həyata nifrət etdiyim anda belə o ahəngi hiss edə bilirəm. O an içimdən hər şey bir səbəb üçün olur deyə bilirəm, bir xeyir görmürəm amma görəcəm nə vaxtsa bilirəm. Sadəcə indi pisəm, nifrət edirəm hər şeyə və bu duyğunu da yaşamalıyam indi deyirəm. Yəqin ki bu da bir şeylərə xidmət edir deyirəm...

Son zamanlar ard-arda çox pis şeylər yaşadım, amma hər biri bir şeyə xidmət edirdi, bunları gördüm yenə də. Və həyat yaxşı və pis hadisələr olmaqla tək bir məqsədə xidmət üçün davam edəcək, ömrümüz yetdiyi qədər də biz də şahid və vasitəçi olacağıq, həm yaxşıya, həm də pisə.




Bu gün "The biggest little Farm" - "Ən böyük kiçik ferma" adlı sənədli filmə baxdım. Son zamanlar baxdığım ən qəşəng kiçik film idi :) Ferma xəyalımı xatırladım yenə, bir də içimdəki təbiət sevgimi.

large_farm.jpeg

medium_farm.jpeg

small_farm.jpeg

thumbnail_farm.jpeg

farm.jpeg

Ən böyük kiçik ferma

Çox dibdə olduğum zamanlarda, heç kəsin və heç nəyin kömək etmədiyi zamanlarda, həyat qarşıma mənə kömək edəcək bir dost çıxarır. Həmişə bu dost bir kitab olurdu (Kimyagər, Kiçik prens və Şantaram olub indiyə kimi bu dostlar), ilk dəfə isə bir film oldu. "Anne with an E". Anne mənə əlini uzadıb bu  dəfəki dibə vuruşumda məni o dibdən çıxardı. Dostum və ilham mənbəyim oldu, təmtək hiss etdiyim anımda sanki məni anlayırdı, onda biraz özümü, biraz həyatdakı duruşumu tapmışdım. Anne həm də ən sevimli ölkəm olan Şotlandiyadan  anasız, atasız bir qız idi, övladlığa götürüldüyü ailəsi tərəfindən böyüdülürdü. Verdiyi mübarizə ilhamım oldu, unutduğum ən böyük arzularımdan birini xatırlatdı mənə Anne, ilham verdi hər dəfə yenidən ayağa qalxmaq üçün. Kim bilir bəlkə də bir gün övladlığa götürəcəyim qızımın da adı Anne olacaq, o da Şotland olacaq və ömürlük ilham mənbəyim olacaq :)

Heç gerçəkləşməyəcək arzu kimi görsənir amma, kim bilir :) Bəlkə bir gün bu yazdıqlarımı onunla birlikdə oxuyub gülümsəyib, şükür edəcəyik :)

Çox çox böyük xəyallar qurmağı da Anne xatırlatdı mənə, bəlkə qızımı da hər gördüyümdə hər saniyə böyük xəyalımın gerçək dünyada var oluşundan ilhamlanıb, hər saniyə daha böyük xəyallar qurub və yenidən və yenidən onların gerçək dediyimiz dünyadakı yansımasını görərəm. Kim bilir?

Bəlkə hər dibə vurduğumda daha böyük xəyalla çıxaram içindən və hər dəfəsində son dəfə dibdən çıxdığım xəyalın gerçəkliyini yadıma salıb, növbəti dibə vuruşumda hansı böyük xəyalımın gerçəkliyini yaşayacam deyə həyəcanlanaram.... Növbəti dibə vuruşumu həyəcanla gözləyəcəm yenə.

Bu an bu dəqiqə hiss etdiyim "xoşbəxtlik" duyğusunun ucu bucağı yoxdur, amma hardasa son bir neçə həftədə hissetdiyim "dəhşətli dərəcədə kədərli" hissinin də ucu-bucağı yox idi.  Bu hisslərin hamısına ehtiyacım var, məni mən edən hislərim, mənə məni xatırladan hislərimdir onlar. Və hər biri mənə məni qaytaran hisslərimdir.

Filmdə Anne-in özü üçün "most unusual" deməsini xatırladım, bu yazdıqlarımı oxusaydı yəqin ki mənə verərdi bu titulu :)

Filmin ən acınacaqlı tərəflərindən biri isə Kanadada qadınların 1890-cı illərdə yaşadıqlarını, biz Azərbaycanda 2020-ci ildə hələ də yaşayırıq :)


<style>.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; }</style><div class='embed-container'><iframe src='https://www.youtube.com/embed//GfyViGAxCOQ' frameborder='0' allowfullscreen></iframe></div>

Çox dibdə olduğum zamanlarda, heç kəsin və heç nəyin kömək etmədiyi zamanlarda, həyat qarşıma mənə kömək edəcək bir dost çıxarır.

Bəlkə bir gün

Bu planladığım bir şey deyildi. Mən ara sıra İnstagram detoksu edirəm psixologiyamı qorumaq adına :) Bəzən bu 2-3 gün, bəzənsə 1 həftə çəkirdi. Bu dəfə deyəsən rekordu qırdım :D Heç darıxmadım İnstagramsız, fərqinə vardım ki İnstagram olanda daha çox darıxırmışam. Çünki bəzi günlər heçnə etmək istəməyəndə İnstagram kömək edirdi və mən saatlarımı sadəcə telefon ekranını aşağı yuxarı çəkməklə keçirə bilirdim. Bunun fərqində olmuruq 5 dəqiqə baxım görüm nə var nə yox deyib saatlar keçir və bilmirik, hiss etmirik. İnstagramsız olduğum müddətdə daha çox gəzdim, daha çox yeni insanla tanış oldum, bitirə bilmədiyim kitabımı bitirdim, uzun müddət baxmaq istədiyim kinoya baxdım :) Və daha çox xoşbəxt hiss etdiyimi fərq etdim. Mən İnstagramda çox vaxt keçirən biri kimi görünürdüm, əslində doğrudur bu. Çünki əslində sosial biri deyiləm, hər kəslə mehriban ola bilən və ya sevdiyim insanlarla hər gün danışa bilən biri deyiləm, mən təkliyimi, özümlə baş-başa qalmağı daha çox sevirəm. Və insanlara isinməm uzun zaman alır. Bunun əlbəttə mənfi tərəfləri də müsbət tərəfləri də var. Məncə insanın özünü tanıması hər şeydən daha üstündür, nəyinki sosial ya da anti-sosial olması. Mən sosial olmayan biri olaraq nələrdə yaxşıyam?

Özümü tanımaqda, tək düşünə bilməkdə, tək heç yayınmadan dərs oxuyub, bilmədiyim anlamadığım şeyləri heç kəsdən soruşmadan özüm dərinə gedərək tapmaqda, həyatımı planlı, düzənli yaşamaqda, təkcə uzun yola çıxmaqda və ya təkcə gəzməkdən həzz almaqda və s. Qısaca yalnızlığım məni yormur, əksinə yeni şeylər kəşf etməkdə, düşünə bilməkdə, yaradıcılığımı ortaya çıxarmaqda, daha produktiv olmadqa çox daha yardımcı olur.

Bəs anti-sosial olmaqla nələri itirirəm? Bəlkə yaxşı dostluqlar itirirəm, bəzən tanımadığım bir insanla söhbət eləmək fürsəti əldə edirəm və əslində o insanla danışmağı çox istəyirəm amma ağzımı bıçaq açmır və ya bir başqasına ilk addımı atmaq daha çətindir mənə və s. Amma bu mənfi tərəflərimin üstündə işləməyə başlamışam və məncə hələki yaxşı gedirəm.

Və sizə bir şey deyim? Sosial şəbəkələrdə daha çox vaxt keçirən insanlar anti-sosial insanlardır çoxunluqla, sosiallaşma ehtiyaclarını realda yox sosial şəbəkələrdə ödəyirlər. Mənim kimi :) Amma mən tez-tez sosial şəbəkələrdə belə sosiallaşmaqdan bezirəm deyə detoks edirəm zaman-zaman.
Amma İnstagramsız bu 18 gündə real həyatda hətta heç tanımadığım, başqa millətlərdən olan insanlarla daha çox sosiallaşdım. Və bu daha çox xoşuma gəlir, çünki 0-dan dostluqlar qurmağa başlayırsan və bu dəfə daha şüurlu şəkildə seçirsən dostlarını. Doğrudur bundan əvvəl də öz seçimimizlə seçmişik dostlarımızı, amma bir az da seçimdən əlavə şans məsələsi idi və həmişə birlikdə olduğun üçün bəlkə də sənə uyğun olmayan insanlarla məcburiyyətdən dostluq etmisən illərlə, eyni yerdə işləmisən ya oxumusan ya da başqa səbəblərdən dolayı istəmədiyin dostluqları davam etdirmisən. Təbii ki, bütün köhnə dostluqlar pisdir deyə bir şey yoxdur. Çox əla dostluqlarımız da olur uşaqlıqdan qoruyub bugünə qədər gətirə bildiklərimiz. Amma zorlu dostluqlar qırılır və sən uzaqda olduğun üçün 0-dan milliyətinin, dilinin, dininin, sosial statusunun nə olmasından asılı olmadan dostlarını özün seçə bilirsən...

İnstagramsız olmağın növbəti müsbət tərəfi isə öz istəklərini bilməkdir. Çünki çox zaman instagramın təsiri altında başqalarında gördüyümüzün bizim istəyimiz olduğunu sanırıq. Məsələn azmı olur sevərək izlədiyimiz biri hər hansı bir geyimi geyinir deyə bəlkə də istəmədən ya bizə yaraşmadan o geyimi sahiblənirik. Və ya hər hansısa saç düzümü. Hətta kitab belə sırf sevdiyimiz insan bu kitabı oxuyur deyə bizə birşey qatmayan kitabı oxumağa cəhd edirik və s. Mən tez-tez etdiyim şeylərdə özümü sorğulayırdım. Görəsən bunu instagram üçün mü edirəm? İnstagram olmasaydı da bunu edərdim mi sualını özümə çox verirdim. Mən səyahət etməyi dəhşət çox sevirəm, İnstagram olmayan vaxtlardan həvəslə səyahət etməyi istəyirdim və ya ilk fürsətdə bacardığımı edirdim. Amma instagram adamı elə bir yanılqı içinə salır ki, artıq nəyi özün istədiyin üçün etdiyini nəyi instagramda paylaşmaq üçün etdiyini anlaya bilmirsən. Hətta bəzən sualına cavabı özün belə tapa bilmirsən. Və mən İnstagramsız günlərimdə nəyi heç düşünmədən, İnstagramın olmamasının əksikliyini hiss etmədən edirəmsə bu şeyi özüm istədiyim üçün etdiyimə əmin oluram.

Ən əsası da gün ərzində 1, 2, 3 (kim nə qədər istifadə edirsə) saat əlavə istədiklərini etməyə vaxtın qalır. Tezliklə qısa müddətlik aktiv edəcəm hesabımı, çünki bəzən lazım olan bilgiləri ən tez və rahat İnstagramda tapmaq olur və mənim o bilgilərə ehtiyacım olacaq bir dönəmə girirəm. Və yenidən instagramsız daha xoşbəxt həyatıma geri dönəcəm :D

İndi isə səyahətdəyəm, hətta düşünürdüm ki yəqin səyahətdə ürəyim istəyəcək instagramı aktivləşdirmək, əksii oldu! Çünki telefona daha az baxıb, səyahətimin dadını rəsmən çıxarırammış :) İnstagramın əvəzinə səyahət dəftərim var, artıq unutmaq istəmədiyim anlarımı yaşadıqca dəftərimə yazıram.

Central Perk Cafe Manchester
![2806-2019-014614831396376027657.jpeg](/uploads/2806_2019_014614831396376027657_bf5a714413.jpeg)






Səyahət gündəliyim
![2806-2019-010750730810334852516.jpeg](/uploads/2806_2019_010750730810334852516_557da554eb.jpeg)



Hal-hazırda İnstagramı qəti istəmirəm, amma bəzən lazım olur hər hansı məlumatı əldə etmək üçün və ya bəzən bəzi şəkilləri paylaşıb sadəcə şəkil albomu kimi xatirəm qalsın da istəyirəm. Amma hələ ki instagramı necə effektiv istifadə edə bilərəmimin dəqiq formulunu tapa bilməmişəm, bu formulu tapsam bəlkə bezmədən və effektiv istifadə edə bilərəm. Çünki zaman itirməkdən də əlavə mən İnstagramda enerji də itirirdim. İnsanlarla çox içli-dışlı olursan, kim hardadı, nə edir, necə edirə qədər nə qədər insan görürsən və fərqində olmadan beyin yorulur. Bunu da ancaq detoks zamanı fərq edirsən :)

Bəs sizin effektiv sosial şəbəkə istifadə etmək formullarınız var?

Mən ara sıra İnstagram detoksu edirəm psixologiyamı qorumaq adına :

large_2806-2019-014614831396376027657.jpeg

medium_2806-2019-014614831396376027657.jpeg

small_2806-2019-014614831396376027657.jpeg

thumbnail_2806-2019-014614831396376027657.jpeg

2806-2019-014614831396376027657.jpeg

İnstagramsız 21-ci gün

Nəfəsim kəsildi o gün...

2 gün öncə bu dəfəki blog postumun mövzusuna qərar vermişdim və şəkillərini hazırlamışdım, o haqda yazacaqdım. Amma yaza bilmədim, çünki nəfəsim kəsildi, ürəyim yerindən çıxacaq kimi atmağa başladı yenə, dəhşətli bir acı içində dondum qaldım. Həyatımın müəyyən dövrlərində yaşadığım bu hiss heç də mənə yad deyildi. Yenə bunu yaşayırdım, qəfildən bir yaxınımızı itirdim, şoka düşdüm, nəfəsim kəsildi, həyat durdu bir anlıq. Nə baş verirdi? Anlam verə bilmirdim, anlamırdım, ola bilməzdi, inanmadım. Amma beynim bir tərəfdən, " heç də uzaq olmayan keçmişdə daha betərini yaşamısan sən, daha heç vaxt həyatda ürəkdən gülə bilməyəcəksən kimi hiss edirdin, amma keçir, bilirsən" deyirdi... Ürəyim çıxacaqmış kimi atanda beynimə "nə edim indi mən" deyirdi? Çıxa bilmirəm axı bu vəziyyətdən, özümə gələ bilmirəm axı deyirdi. Necə ola bilərdi, daha bir gözlənilməz, cavan bir insanın ölümü... 2-3 gün öncə görüntülü zəngdə səsini eşidib, üzünü görmüşdüm axı... Və yenə mən çox uzaqda idim, orda sevdiyim insanlar nə halda idilər, nə edirdilər bilmirdim amma o acını dərindən hiss edirdim yenə. Əllərim, ayaqlarım 2 gün əsdi. "Nə edim?" deyə-deyə durdum. Gözümü yumanda gördüyüm görüntüdən, səssizlikdə eşitdiyim səslərdən qurtulmaq üçün ağlıma gəlməyəcək hər şeyi edirdim yenə.

Dərin-dərin nəfəslər alıb, özümü təlqin edirdim. Hər şey yaxşıdır deyib beynimi inandırırdım, çünki beynimə, mənə çıxış yolu göstərməsinə ehtiyacım var idi. Beynim mənə hər şey mənasızdır bu həyatda deyirdi, niyə yaşayırıq, nə üçün, kim üçün deyirdi. Haqlı olduğunu bilirdim amma yaşamağa, bir yalana tutunmağa ehtiyacım var idi. Hamı kimi mən də həyatın mənasını sorğulamağa başladığım zamanlarda özümü yalan olunduğunu bildiyim dəyərlərə inandırmışdım və həyatımı o yönlərdə qurmuşdum. Əks halda yaşamın bir mənası yox idi və bu sorgulamanın sonu ya dəli olmağa ya da intihara gedib çıxardı. İnsan hər zaman bir şeyə tutunur və onu həyatda saxlayan şey o olur. Bu  isə bir illuziyadır, sadəcə bir illuziyanın içində özümüzü inandırdığımız yalanların içində nəfəs almağa çalışırıq... Amma bəlkə də sabah daha yaxın birini itirəcəm ya da bəlkə sabah qəfil yox olacaq insan elə özüməm. Bu düşüncə məni daha da gücləndirir, eləmək istədiyim amma beynimdəki, cəmiyyətdəki sərhədlərin məni saxladığı şeyləri eləməyə daha da cəsarətlənirəm. Onsuzda bir illuziyanın içində yaşayırdım, istədiyim şeyləri etsəm də, etməsəm də bir mənası yox idi, o zaman qoy o tutunduğum yalan xəyallarım olsun! Xəyallarıma daha möhkəm tutunmağı seçdim bu dəfə, heçkəsə heçnəyə baxmadan istədiyim hər şeyi etməyə cəhd edəcəkdim, çünki etməsəm də, daha "güvənli" bir həyatı seçsəm də, günün sonunda hamısı bir illuziya idi. Mən möcüzələrə həqiqətən inanıram, bir illuziyanın içində hər şey mümkün idi çünki...


Bu şəkildə çox xoşbəxt görünürəm? Bu da bir illuziyadır, özümü çox bərbad hiss etdiyim o gün idi. Evdə bir müddət nəfəssiz qaldıqdan sonra, o içindən çıxa bilmədiyim ruhsal çöküşümdən qurtulmaq üçün beynimi aldatmaq qərarı verib, geyinib-keçinib gəzməyə çıxdım. Çünki bu həyatda məni ən xoşbəxt edən şeylərdən biri gəzmək idi. Yolda bu xəyallarımın Vanını gördüm, qaçaraq yanına gedib, gülümsəyib poz verib şəkil çəkdirdim. İçəridə özümü *shit kimi hiss edirdim, amma beynim aldanırdı. Bir də bu van mənim xəyallarımdan biri idi, sırf buna görə də sevgilimin ad günündə bunun legosunu almışdım, özüm isə uşaq kimi böyüyəndə əslini alacam demişdim. Amma əlbəttə ki, gündəlik həyatın beynimizdə bizi sərhədləndirən çətinlik kimi görünən illuziyaları zaman zaman xəyallarımı unutdurur ya da boş şeylərdi, o əziyyəti çəkməyə dəyməz deyirdi. Mənsə yaşadığım şokla xəyallarıma tutunmağa və van xəyalımı unutmamaq üçün onunla xoşbəxt bir şəkil çəkdirməyə qərar vermişdim...



İlluziya

Living the life of miracles...

thumbnail_ganira-net-background

ganira-net-background

Salam. Adım Qənirədir :) Azərbaycan Tibb Universitetini bitirib, Böyük Britaniyada tibb təhsilim və kariyerama davam edə bilmək üçün imtahanlara hazırlaşıram. Hal-hazırda Şotlandiyada yaşayıram və məqsədim həyatı doya-doya yaşamaqdır. Səyahət etməyi, yeni insanlarla tanış olmağı, bir-birimizə yeni şeylər öyrətməyi, kitab oxumağı, heyvanları, bitkiləri, sağlam həyat tərzini sevirəm və bildiklərimi, öyrəndiklərimi, düşündüklərimi sizlərlə paylaşmaq, eyni zamanda sizləri tanımaq və sizlərdən öyrənmək üçün burdayam. Ümid edirəm bir-birimizi böyüdəcəyik :)

Əlaqə üçün:

- [Instagram](https://www.instagram.com/gani.raa/)
- [LinkedIn](https://www.linkedin.com/in/ganira/)
- [Email](mailto:contact@ganira.net)




Düşüncələrim