Uzun zamandır yazmıram. Həm yazmaq istəyirəm, həm də yox. Sanki hərşeyə qarşı marağımı itirmişəm, əvvəllər zövq aldığım şeylərdən belə zövq almıram uzun zamandır. Amma yazmaq da istəyirəm, həm düşündüklərimi, həm yaşadıqlarımı... Bunu ən çox gələcəkdəki mən üçün etmək istəyirəm. Xatırlamaq üçün... Zövq aldığım çox az şey qalıb, çox yorğun hiss edirəm özümü. Həm fiziki olaraq, həm psixoloji, həm mənəvi olaraq. Sanki rezerv enerjimi son damlasına qədər istifadə etdim artıq bu iki ildə və zorla özümü bu nöqtəyə çatdırdım. Enerji reservimi şarj etməyə yollar tapırdım, sırf imtahanımı verə bilmək üçün. Uzun müddət savaş modunda oldum, psixoloji olaraq çox çətin dönəmlər yaşadım və sonunda bitdi dediyim anda çökdüm. Çünki artıq rezervimi dibiniə qədər istifadə etmişdim, bitmişdim və ən çox gözlədiyim anı böyük bir stres içində yaşamışdım. Bu savaş modunda olmağı seçmişdim, çünki o zaman başqa yolum yox idi, amma tək ümidim bitəcək və mən yenidən başlamaq üçün qəşəng bir istirahətlə özümü mükafatlandıracaq olmağım idi. Amma təbii ki xəyallar və həyatlar olaraq istirahətin i-sini də edə bilmədim. İstəmədiyim şeyləri etməyə məcbur oldum, günün sonunda da o istirahət üçün saxlanılmış zamanı böyük bir boşluqda, yorğunluqda və həyatdan zövq almamaqla keçirdim. O zaman bitdiyində isə yenidən işlərimə, digər imtahanlara başlamağa məcbur qaldım. 
Boşluqda və depressiv hiss etdiyim zamanlarda axtarırdım, düşünürdüm nə edim, nə etməliyəm deyə. Hər şeyə baş vurmuşdum, əvvəllər məni xoşbəxt edən hər şey. Amma heçnə işə yaramırdı. Kitab oxumaq, kinoya baxmaq, gəzməyə getmək, dostumla söhbət etmək, yazmaq, yeni bir şey öyrənmək və s və ilaxır. Mən təbiət olaraq həmişə eləməyə bir şey tapan insanam, heç vaxt boş qalmıram və hər zaman vaxtdan şikayət edərəm. Çünki edəcək o qədər şey varki əslində, oxuyacaq nə qədər kitab, öyrənəcək nə çox şey var ki 1 ömür yetməz. İlk dəfə idi etməyi istəyəcək heçnə tapmırdım və artıq özümdən qorxurdum. Son verdiyim imtahanda depressiv xəstələrdən xəstəlik tarixi alanda verdiyimiz ən önəmli suallardan biri də, "etdiyin şeylərdən zövq alırsan mı?" sualı idi. Bu sualı hər gün özüm özümə dəfələrlə verirdim, xəstə də həkim də özüm idim :) Və cavabım hər dəfəsində məni qorxudurdu :) Beynimin içində dava idi davamlı. Çarə tapa bilmirdim. Ən qəribəsi də bunu ən sevinməli və xoşbəxt olmalı olduğum zamanda yaşayır olmağım idi. Beynimdə sorğuladığım çox şey, cavabı olmayan çox sual, yaşadığımız çox şeyinsə mənasız olduğuna dair çox sübut var idi. Hələ də var... 
Hələ də çıxış yolunu, həyatdan doyasıya zövq almaq yollarını axtarıram. Amma bilirəm ki, tək cavabım qısa müddətlik də olsa istirahət etmək, gündəlik qayğılardan uzaqlaşmaq, heç nəyi düşünmədən doyasıya istirahət edib, enerjimi depolayıb yenidən daha motivə olmuş halda davam etmək idi. Biz psixoloji sağlamlığı çox vaxt önəmsəmirik, amma həyatdan zövq almadan yaşadığımız hər saniyə əzabdır. Yeməyi yeyib dadını almadıqca, musiqini dinləyib ruhunda onu yaşamadıqca, başqalarıyla sevə-sevə, doya-doya söhbət edə bilmədikcə yaşamırmışıq kimi bir şeydir günün sonunda. 
Özümə yalançı, süni yollarla xoşbəxt olacaq şeylər yaratmağa başladım, çox vaxt sonunda yenə də pis hiss edirdim. Çünki özüm öz başımı aldadırdım, içəridəki o hissləri, duyğuları, istəkləri olan insanın istədikləri bu deyildi. Valideynlər uşaqları sussun deyə əllərinə telefonu verib başlarını qatdıqları kimi... Halbuki o uşaq sadəcə kiçik bir sevgi görmək istəyirdi, bir qucaq, saçlarına bir sığal bəlkə də... Mən də özüm özümə başımı qatsın və məni narahat etməsin deyə diqqət dağıdıcı şeylər tapırdım gün ərzində, axşamlar içərini check edirdim və sadəcə vaxt öldürmüşdüm istədiyim bu deyildi :) Amma ki beynimdə olan cümlələrdən biri də `Fake it, until you make it!` idi. Bəlkə bu işə yarayardı... 
Amma birtəhər məni həyəcanlandıracaq fikirlər tapmağa başladım yavaş-yavaş. Hal-hazırda da get-gəldəyəm, bəzən çox çökürəm, bəzən o motivasiyanı özümdə tapıram. Əslində o çökdüyüm zamanlarda da bilirdim durub bir idman, bir yoga etməliyəm ki biraz da olsa serotoninlər dolaşsın qanımda. Amma onu da edə bilmirdim, istəmirdim, bacarmırdım, o motivasıyanı tapa bilmirdim. Sonra bir gün necəsə qərar verdim, oturdum mata. Bu belə davam etməz dedim, nəfəs alırsan və yaşayırsan, istəsən də istəməsən də davam etməlisən, hədəflərin üçün yenə çalışmalısan və yaşadıqca bu həyatdan zövq almağın yollarını tapmalısan dedim. Yogaya başladım, bugün 5-ci günüm idi. Ciddi-ciddi başladığım gündən sonra özümü çox daha yaxşı hiss edirəm, başladım yenə imtahanlarıma hazırlaşmağa, hədəflərimi düşünməyə, yeni şeylər öyrənməyə. Mən yalnızca öyrəndikcə yaşadığımı hiss edirəm. Gəzməyi də çox sevirəm məsələn, amma gəzmək mənim üçün öyrənməyin ən maraqlı yollarından biridir, onu da ən çox buna görə sevirəm. Yogaya başladığım gündən bu yana 2 dəfə heç eləmək istəmədiyim günlər olub, ya çox yorğun olduğum üçün ya da ağrıyır olduğum üçün. Amma hər ikisində də özümü məcbur edib o günün yogasını edəndən sonra özümü çox daha yaxşı hiss etmişəm. Yoganın fiziki və mənəvi faydaları saymaqla bitməz amma, ondan da ən çox bədənimin limitlərini öyrənirəm deyə zövq alıram... Və hər gün nə qədər limitləri zorlaya biləcəyimi, nə qədər irəli gedə biləcəyimi görmək o zövqü ayrı bir səviyyəyə qaldırır. 

Ən çox da yoga edəndə Macy-nin də gəlib yanımda meymunluq etməyini sevirəm :)

<style>.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; }</style><div class='embed-container'><iframe src='https://www.youtube.com/embed/HkSfUgmfMWg' frameborder='0' allowfullscreen></iframe></div>

![20210727_094013.JPG](/uploads/20210727_094013_ab6fd86a68.JPG)

Diblərdə olduğum günlərdən birində özümü xoşbəxt etmək üçün tək günlük səyahətə Loch Lomonda getmişdim. Bəlkə də məni xoşbəxt edəcək, özümə gələcəm deyə ümid etmişdim amma heç gəzmək içimdən gəlmədi, sadəcə kitab oxuya bildim meşədə. O gün kitabda bu səhifə çıxmışdı qarşıma

![IMG_6318.JPG](/uploads/IMG_6318_969ee766a3.JPG)

Olduğum situasiyanı üzümə vurmuşdu bu cümlə, bəlkə də fərqində deyildim, bəlkə də görmək istəmirdim. Ya həyat bizimlə danışırsa? Bunun doğru olduğuna əminəm artıq. Amma bəs mən onu eşidə bilirdimmi, duya bilirdimmi? Bəlkə də anlatacaq çooox şeyi var, bəlkə də dayanmadan anlatır...

Elə həmin günün sonunda da bu yazı çıxdı qarşıma

![IMG_6347.JPG](/uploads/IMG_6347_707e3ac1e2.JPG)


![IMG_6432.JPG](/uploads/IMG_6432_9581a9f268.JPG)

![IMG_6439.JPG](/uploads/IMG_6439_4c21877293.JPG)

Yazacaq çox duyğu, çox düşüncə, çox yaşanmışlıqlar var, amma hələlik bu qədərini yazıya tökə bildim...

Uzun zamandır yazmıram. Həm yazmaq istəyirəm, həm də yox. Sanki hərşeyə qarşı marağımı itirmişəm

thumbnail_IMG_6556.JPG

IMG_6556.JPG

Həyatımdan bir fraqman

Ganira Ahmadova

thumbnail_ganira-about-me.jpg

ganira-about-me.jpg

2019-da yaşadıqlarım, başıma gələnlər ağlıma gəlməyəcək qədər böyük və inandırıcı olmayacaq qədər "magical" idi. Bu postda yaşadığım maraqlı hadisələrdən 2-ni paylaşmaq istəyirəm. İlk profesional video çəklişim oldu - Mançesterdə getmiş olduğum imtahan hazırlıq mərkəzi ilə. Amma bundan daha böyükü imtahan mərkəzinin Londonda keçirdiyi ilin ən böyük OET Forumunda çıxışım olmuşdu. O gün həyatımın ən unudulmaz, ən həyəcanlı günlərindən biri idi. Elə o çıxış bu video çəkilişə gətirdi məni. Başdan başlasaq UK-də kariyerama davam edə bilməyim üçün ilk imtahanım olan OET imtahanımı ilin əvvəli vermişdim. OET- Occupational English Test deməkdir, yəni ixtisasa uyğun İngilis dili, mən də bu imtahanın həkimlər üçün olan variantına hazırlaşırdım. İmtahana çoxunluqla özüm hazırlaşmışdım, amma özüm nə qədər hazırlaşsam da, çox qorxurdum və heç özümə, İngilis dilimə inanmırdım. Mən UK-ə Bakıda heç vaxt danışmadığım İngiliscə ilə gəlmişdim, sadəcə kurslardan, filmlərdən, kitablardan öyrəndiyim ingiliscə. Bura gəldikdə isə bir müddət şok içində idim, Britaniya aksentini anlamaq çox çətin idi ilk başda və İngiliscə danışan ətrafım yox idi. Zamanla ətrafımda İngilis dilli insanlar yaratdım amma, ilk imtahanıma qədər olan zamanım kabus kimi idi, özümə inanmamaqda və hər kəsin imtahandan dəfələrlə kəsilmə hekayələrini dinləməklə daha da depresiyaya düşürdüm. İmtahanıma 1 həftə qalmış kursa yazılmaq qərarına gəldim və 1 neçə ay sərbəst hazırlaşdığım üçün, ən zəif yerlərimi bilirdim deyə o 1 həftədə tutorumla zəif olduğum yerlərimin üstündə işlədik. Amma elə ilk gündən tutorum məni çox bəyənmişdi və çox motivasiya edirdi. Əslində ətrafımda hamı mənim özümə inanmadığım dilim mövzusunda motivasiya edirdi və yaxşı danışdığımı deyirdi, lakin mən heç vaxt onlara inanmırdım və mənim xətrimə dəyməmək üçün məni motivə etdiklərini düşünürdüm. Və bu düşüncəmi tutoruma deyəndə, mənə gülüb demişdi ki, başqaları sənə yalan deyə bilər amma mənim elə ixtiyarım yoxdu, çünki mən sənin müəlliminəm və pis danışdığın halda səndə irad tutub bunu düzəltməliyik və imtahana növbəti aylarda girməlisən deməliyəm, amma mən sənin bir neçə gün sonra imtahana girməyini tam dəstəkləyirəm dedi. Bu cümləni heç unutmuram və düşünürəm ki, özümə inanma səbəbim və bəlkə də uğurlu olmağımda bu cümlə çox böyük rol oynadı.  Burdan da yeni bir həyat dərsi :) İnsanlara elədikləri işlərdə dediyimiz cümlələlər, sözlərdə çox diqqətli olmalıyıq. Sözlərin gücünə çox inanıram, çooox. 1 sözlə insanın həyatında çox şey dəyişə bilər, həm yaxşı tərəfə, həm də çox pis tərəfə..

Və imtahanda uğulu oldum, ən yüksək balı da danışıqdan almışdım, heç inanmadığım şəkildə. Ümumiyyətlə özümə o qədər inanmırdım ki, imtahanın cavabı səhər çıxdığı halda, mən cəsarət edib baxa bilmirdim, axşama qədər baxmadan dayanmışdım. Axşam özümü zorlaylb cavablara baxdığımda isə inana bilmirdim və həyatımdakı ən böyük qışqırmağımı onda eləmişdim, uşaqlığımı çıxsaq :)




Bunun üstündən aylar keçəndən sonra, tutorumdan məni konfransda çıxışa dəvət edən mail aldım. Anlamadım, mən? O boyda konfransda o boyda insanlar içində İngilis dilində danışacam? Amma həyatımda öyrəndiyim dərslərdən biri də, başından böyük olan işlərə hə demək idi. Bir iş səni nə qədər qorxudursa, o qədər səndə böyük dəyişikliklər edəcək deməkdir.  Hə dedim və detallarını soruşdum, sonra da hazırlaşmağa başladım. Amma o çıxış gününə qədər həyəcandan öldüm, mən niyə bunlara hə dedim deyib özümü yeyib bitirdim. Beynimlə bir tərəfdən bu mənə lazım deyildi, bu stresi niyə yaşayıram deyib ağlaşma qururdum, bir tərəfdən də bu çox gözəl bir şeydir, səni buna layiq biliblərsə sən buna layiqsən deyirdim. Bir tərəfdən mən konfransda danışacaq qədər İngiliscəm yoxdur deyirdim, bir tərəfdən səni dəvət edən insan sənin İngiliscənə hamıdan yaxşı bələd olan biridir deyirdim. Dəfələrlə mail yazıb vazkeçmək istəmişdim, amma bir tərəfdən o həyəcanı yaşamağı o qədər istəyirdim ki. Mən həmişə uğurlu bir insan olaraq çıxışlar etməyi xəyal etmişəm, bu xəyalımın bu qədər tez gerçəkləşəcəyini təxmin belə etməmişdim. Növbəti həyat dərsi :) Xəyallarımız bizə böyük görünür, amma kainat üçün heç nədir və qurduğumuz xəyallar bizim gerçəyimizdir hər an!

Konfrans sentyabr ayında olsa da mən 3 ay sonra haqqında yazmağa cəsarət tapmışam :)

Əslində çoox "cool" təklif almışdım, Londonda konfransda çıxış, yol xərclərim və hoteldə gecələmə xərclərim qarşılanır, əlavə olaraq çıxışım üçün də kifayət qədər yaxşı qazanc almışdım. İnana bilmirdim, bütün bunlara layiq olmaq üçün nə etmişdim ki, həqiqətən niyə seçildiyimi anlamırdım, ta ora gedib dözməyib tutorumdan soruşana qədər. Niyə məni seçdiniz dedim? O da təəccüblənmiş kimi üzümə baxıb, çünki sən ilk dəfədən imtahandan keçmisən, azınlığın içindəsən dedi. Woow o günə qədər bunun həqiqətən fərqində deyildim. Çıxışımdan sonra hər kəs yanıma gəlib suallar verirdi, necə hazırlaşdım, neynədim ki ilk dəfədən keçdim deyə. Mən etdiklərimi danışsam da, hər kəsdən fərqli heçnə etməmişdim və o qədər insan o qədər sual verirdi ki, "nəyə uğradığımı şaşırmışdım" özüm də bilmirdim səbəbini. Və sonunda sadəcə çox şanslıyam deyə bildim. Onlar bunu təvazökarlıq olaraq qəbul etsələr də, həqiqətən bu belədir. Məndən dəfələrlə yaxşı dil bilikləri olan insanlarla qarşılaşdım, amma şanssızlıqdan bir neçə dəfədən sonra imtahandan keçə bilmişdilər. Mən çox şanslı idim, səbəbi nədir bilmirəm, amma son illər özümdə inkişaf elətdirdiyim Şükür duyğuma bağlayıram bunu. Bəlkə də birilərinə gülməli gələcək bunlar, amma mən həyatın mənim üçün çox çox yaxşı planları olduğuna, şansın mənim yanımda olduğuna inanıb şansımı artırdığıma, şükür duyğumu bəsləyib Şükürlərimi artırdığıma inanıram. O gün ordakı çıxışım dəhşət idi, xatırlayanda o həyəcanı hələ də hiss edirəm, ayaqlarım əsirdi, səsim titrəyirdi, hər saniyə o səhnədən qaçıb getmək istəyirdim və danışdığım insanlar mənim üçün çox böyük insanlar idi, onların qarşısında ilk dəfə ingilis dilində çıxış etmək çox qorxulu idi, yenə olsa yenə eyni həyəcanı duyaram yəqin ki və mən o həyəcanı çox sevdim. Amma mənə verilən qarşılıq mənim özümə verdiyim kimi deyildi. Alqışları eşidəndə inana bilmirdim, çıxışdan sonra hər kəsin mənə yaxınlaşıb xoş sözlər deməyi, Cambridge Boxhill Language Assesmentin CEO-su mənə "ilk dəfə heç tanımadığın bir yerdə bu qədər böyük toplululuğa ana dilin olmayan dilində çıxışın məni çox həyəcanlandırdı və əmin ol, bugün burda elədiyin böyük bir şey idi və mən bildim ki, sənin çox böyük uğurların olacaq bu cəsarətinə" görə dedi. Məni o anda təsəvvür edə bilməzsiniz, bunun kimi möcüzəvi çox anlar yaşadım orda və Şükür duyğumun daha yüksəkdə olduğu gün olmamışdı başqa. Və tutorum mənə "sən günün ulduzusan, hər kəs səndən danışır, mənim CEO-um səni istəyir, bizimlə də bir iş görməlisən" dedi. Mən də artıq o eyforiya ilə hamıya hər şeyə hə demişdim :D Növbəti aylarda onlarla da ilk profesional video çəklişimi etdik :) Videonun linkini burda yerləşdirirəm. Uzun zaman paylaşmaqdan, aksentimdən çox utandım. Sonunda cəsarətimi topladim :)

Konfransdakı çıxışım mənim üçün çox özəldir, onu hələ ki paylaşmaq istəmirəm. Bəlkə bir gün onu da paylaşaram :)

![6.jpg](/uploads/6_0e4b52afba.jpg)


<style>.embed-container { position: relative; padding-bottom: 56.25%; height: 0; overflow: hidden; max-width: 100%; } .embed-container iframe, .embed-container object, .embed-container embed { position: absolute; top: 0; left: 0; width: 100%; height: 100%; }</style><div class='embed-container'><iframe src='https://www.youtube.com/embed//FigpiYBZa-M' frameborder='0' allowfullscreen></iframe></div>

2019-da yaşadıqlarım, başıma gələnlər ağlıma gəlməyəcək qədər böyük və inandırıcı olmayacaq qədər "magical" idi...

large_6.jpg

medium_6.jpg

small_6.jpg

thumbnail_6.jpg

6.jpg

2019-un ən ağlıma gəlməyəcək hadisəsi

Living the life of miracles...

thumbnail_ganira-net-background

ganira-net-background

Salam. Adım Qənirədir :) Azərbaycan Tibb Universitetini bitirib, Böyük Britaniyada tibb təhsilim və kariyerama davam edə bilmək üçün imtahanlara hazırlaşıram. Hal-hazırda Şotlandiyada yaşayıram və məqsədim həyatı doya-doya yaşamaqdır. Səyahət etməyi, yeni insanlarla tanış olmağı, bir-birimizə yeni şeylər öyrətməyi, kitab oxumağı, heyvanları, bitkiləri, sağlam həyat tərzini sevirəm və bildiklərimi, öyrəndiklərimi, düşündüklərimi sizlərlə paylaşmaq, eyni zamanda sizləri tanımaq və sizlərdən öyrənmək üçün burdayam. Ümid edirəm bir-birimizi böyüdəcəyik :)

Əlaqə üçün:

- [Instagram](https://www.instagram.com/gani.raa/)
- [LinkedIn](https://www.linkedin.com/in/ganira/)
- [Email](mailto:contact@ganira.net)




Həyatımdan anlar